Θυμάμαι ιστορίες και γελάω… Δίπλα στην πηγή, με άφθονο νερό κι όμως συνωστιζόμασταν, έσπρωχνε ο ένας τον άλλον κι έπειτα βρεγμένοι γελούσαμε όλοι μαζί κι αγκαλιαζόμασταν. Σκηνικό λες και ξεπήδησε...

Ελπίζω να μ’ ακούς τώρα που το φωνάζω πια. Βαρέθηκα να σε περιμένω! Ίσως πριν λίγο καιρό να ‘πεφτα στην αγκαλιά σου και να ονειρευόμουν πάλι, αλλά όλοι έχουν τα...

Σπαρταράει ο κόσμος. Ψάχνει να βρει μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο. Γεμάτα τα καφέ και τα ταβερνάκια. Πιάνω θέση και τους παρατηρώ. Γέλια, δυνατές φωνές. Θέλουν να βγάλουν προς...

Τρέχω να σε προλάβω σκέψη μου, μα όλο με προδίδεις. Στέκομαι στον καθρέφτη και παλεύω να δω πού είναι το ψέμα. Μόνο χαμόγελο εισπράττω. Το ξέρω ότι κάπου εκεί έξω...

Κάθεσαι απέναντι και με κοιτάς. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Ο χρόνος ο αδηφάγος τα τρώει όλα, τα ροκανίζει. Ίσως ήμασταν κι οι δυο λίγοι...

Εγώ δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο, το ξέρεις ή μόνο εγώ το ζω; Δεν την μπορώ την μιζέρια, την κακία, το Εγώ. Ταξιδεύω αλλού, σ’ άλλη διάσταση. Ακουμπάω πάνω...

Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ απ’ όλα!...

Πέρασε καιρός θαρρώ, μέχρι να κατανοήσω ότι η απόφαση η τελεσίδικη είναι μέσα μου. Με κάποιο μαγικό τρόπο βέβαια, στην ίδια ετυμηγορία θα κατέληγα. Λες κι ένας αόρατος δικαστής καθοδηγούσε...

[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου] Ξύπνησες κάθε κύτταρο που δεν ήξερα ότι είχε ζωή ακόμη. Κι έτσι απλά, άρχισες να το αποδομείς. Ένα–ένα, αργά και βασανιστικά. Κάθε μέρα και μια μαχαιριά.