Όμως το σύμπαν ξέρει, φέρνει κοντά ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή…

Είμαστε οκτώ διαφορετικές γυναίκες, σε διαφορετικές ηλικίες, με διαφορετικούς χαρακτήρες και βιώματα, σε διαφορετικά στάδια της ζωής μας και τελείως διαφορετικά επαγγέλματα. Μόνο μας κοινό…ο χορός! Ήταν πριν τρία χρόνια όταν σμίξαμε σε μία αποκριάτικη εκδήλωση…Τσικνοπέμπτη, η τελευταία πριν την πανδημία του Covid. Τελείως χαλαρά έπεσε η ιδέα για την
ημέρα της Γυναίκας να βρεθούμε εμείς οι οκτώ για ένα ποτάκι. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήμασταν χρόνια στον ίδιο πολιτιστικό χώρο, δεν κάναμε όλες μαζί παρέα. Εκείνη η Παρασκευή στη Γαργαρέττα, ήταν η αρχή μίας φιλίας δυνατής! Θυμάμαι καθίσαμε μέχρι αργά και επειδή καθόμασταν έξω και γελούσαμε, κάναμε πολλή φασαρία και λέγαμε “ή θα μας διώξουν ή θα μας έρθει καμιά γλάστρα στο κεφάλι!”. Κάναμε μία ομαδούλα λοιπόν στο messenger, για να μπορούμε να μιλάμε ανά πάσα στιγμή και να κάνουμε και βίντεοκλήσεις. Πόσο χρήσιμο φάνηκε τελικά το αμέσως επόμενο διάστημα! Σε λίγες ημέρες ήρθε το απαγορευτικό κυκλοφορίας. Μας βρήκε τρομαγμένες, ανήσυχες, αλλά μας έδεσε πιο πολύ. Κάθε απόγευμα μετά την καθιερωμένη ενημέρωση, μιλούσαμε και αναλύαμε διάφορα σχετικά με την πανδημία στην αρχή. Έπειτα ήταν απλά η δικαιολογία να βλεπόμαστε κάθε απόγευμα με αυτόν τον τρόπο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ξανασμίξαμε, ήταν Μάιος. Δεν μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, αλλά ήταν τόση η χαρά μας! Το πήγαμε μέχρι το ξημέρωμα καθώς ήμασταν πλέον σε φιλικό σπίτι και όχι σε κάποιο μαγαζί. Ξεκίνησε έτσι η αγαπημένη μας συνήθεια, να σμίγουμε τουλάχιστον μία φορά το μήνα, συνήθως σε κάποιο σπίτι εκ περιτροπής.

Έχουμε πάει φυσικά και σε εστιατόρια, αλλά ήμασταν πολύ ζωηρές και αναγκαζόμασταν να καταπιεζόμαστε πολλές φορές για να μην ενοχλούμε τους γύρω μας. Λέμε πάντα ότι είμαστε ασύμφορες και σε φαγητό και σε ποτό! Κανονίζουμε πάντα το μενού και τι θα φτιάξει η κάθε μία από εμάς και καταλήγουμε πάντα να φεύγουμε από το κάθε σπίτι με ταπεράκια! Όταν δε, πάμε σε εστιατόριο, δεν μας χωράει το τραπέζι! Ανοίγουμε τις καρδιές μας και τις ψυχές μας και ανακουφιζόμαστε η μία στην παρουσία και στα λόγια της άλλης. Στηρίζουμε η μία την άλλη αποδεχόμενες τους εαυτούς μας και τις φίλες μας, όπως ακριβώς είναι. Λυτρωτικό και απελευθερωτικό πολύ. Είμαστε όλες στις ηλικιακές δεκαετίες 40-50-60. Έχουμε κλείσει κύκλους και έχουμε ανοίξει καινούριους. Έχουμε γίνει μαμάδες, έχουμε κατασταλάξει στις ζωές μας, έχουμε κάνει αλλαγές. Έχουμε εμπνεύσει η μία την άλλη από το πιο μικρό και απλό, μέχρι και το πιο μεγάλο. Εδώ θα σταθώ λίγο παραπάνω, αν δεν ήταν οι φίλες μου να μου λένε την αλήθεια που δεν βλέπω, δεν θα μπορούσα ποτέ να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου! Αν δεν ήταν οι φίλες μου να μου πουν ότι μπορώ, δεν θα τολμούσα ποτέ στα 51 μου να ξαναγίνω φοιτήτρια ακολουθώντας κάτι που δεν είχα σκεφθεί ποτέ πριν να ακολουθήσω. Αν δεν ήταν οι φίλες μου, δεν θα τολμούσα ποτέ να γράψω και να δημοσιεύσω κείμενά μου. Έχουμε τις υγιείς διαφωνίες μας, τις διαφορετικές αντιλήψεις και ιδέες μας και είναι αυτές ακριβώς οι διαφορές που μας έχουν κάνει να “δέσουμε” περισσότερο.