Αυτή η φωνή, που ψάχνεις απεγνωσμένα…
Αυτή η φωνή, τόσο διαπεραστική που σπάει κάθε χτύπο της καρδιάς, σαν τους λεπτοδείκτες, τρομακτικά βροντερή με στην ησυχία, σαν τις καταδίκες, αφόρητες, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή μοναξιάς να μην περνάει όσο και να φεύγει ο καιρός. Αυτή η φωνή, να θες να την ακούς, να σου ζεσταίνει κάθε σημείο του μυαλού και του κορμιού σου. Αυτή η φωνή που θες να σου διώχνει κάθε μονοτονία και βαρεμάρα της καθημερινής και ανώφελης στιγμής σου. Αυτή η φωνή να κελαρύζει μέσα στα αυτιά σου, να νανουρίζει τη ψυχή σου κι όμως δεν είναι εδώ κοντά σου να σε αγγίζει…
Σε αγκάλιαζε, σε ζέσταινε με τα ακροδάχτυλά του σε όλο τα σημεία του κορμιού σου, σε φιλούσε όλα τα καλοκαίρια. Παρών σε χειμώνες, νύχτες και αέρηδες που σε παραμόνευαν μέσα από τα φύλλα των παραθύρων σου… Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου, ήταν πάντα εκεί, στο πλευρό σου, άξιος υπερασπιστής και μονομάχος του σπιτικού σου, μέσα στην καρδιά σου να κουρνιάζει…
Μα τώρα πια μια απέραντη σιωπή… Χίλιες φορές θα προτιμούσες την ένταση της φωνής του, παρά την ηρεμία που έχεις τώρα στους τοίχους του σπιτιού σου. Να τριγυρνάς σαν την άδικη κατάρα, να περιπλανιέσαι στα δωμάτια που βρισκόσουν μαζί του, να ψάχνεις απεγνωσμένα τη συντροφιά του, ακόμα και τη γκρίνια του. Κι όσο θυμάσαι τα περασμένα, μες στη βουή του μυαλού σου να είσαι χαμένη. Μια κλήση να σκάει από το πουθενά. Μια κλήση του τηλεφώνου σου, ελπίζοντας άδικα πως αυτή η φωνή θα είναι η δική του…
Joanna Sou
