Γιατί να προσπαθώ να ταιριάξω κάπου, ενώ μπορώ να ξεχωρίζω;

Αν έχω μάθει κάτι στη ζωή μου, είναι οι παροιμίες που έχει διοχετεύσει στο μυαλό μου ο πατέρας μου. Μια πολύ δυνατή φράση του, είναι ότι “ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη”. Μα πώς να τη φέρει, όταν ο καθένας κοιτάει το δικό του καλοκαίρι ή το δικό του χειμώνα; Ενώ όλοι σαν μια γροθιά θα μπορούσαμε να ενωθούμε και να δημιουργήσουμε μια θεϊκή άνοιξη, μια άνοιξη με τόσους εκλεκτούς και ξεχωριστούς κούκους! Γιατί, αλήθεια αυτό δεν είμαστε; Κάθε ένας μοναδικός και ανεπανάληπτος κούκος, όμορφο και σπάνιο πουλί που θέλει να ανοίξει τα φτερά του και να ανακαλύψει τον κόσμο του.

Άλλη φράση επίσης που λέγεται είναι “μονάχος μου έμεινα σαν το κούκο;” Γιατί να είμαστε μόνοι μας, ενώ μαζί θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε για να υλοποιήσουμε κάτι σημαντικό; Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, μοναδικός με τα δικά του προτερήματα, τα δικά του ταλέντα που ξεχωρίζουν και μπορούν να τον αναδείξουν μέσα από μια δυνατή ομάδα, όλοι όμως μπαίνουμε στη διαδικασία της συγκρίσεως και του ανταγωνισμού. Θέλουμε να μοιάσουμε στον υποτιθέμενο αντίπαλο μας, αντί να κοιτάξουμε να αναζητήσουμε τα δικά μας ξεχωριστά ταλέντα και να τα αξιοποιήσουμε.

Γιατί να προσπαθώ να ταιριάξω κάπου, ενώ μπορώ να ξεχωρίζω; Θα το επαναλάβω, ο καθένας μας μπορεί να ξεχωρίζει, ο κάθε ένας από εμάς είναι σπάνιο μέλος σε αυτή τη κοινωνία. Φθονούμε, μνησικακούμε και μας απορροφά την ενέργειά μας όλο αυτό. Εξαφανίζει κάθε τι καλό που έχουμε, δεν προσπαθούμε να βγάλουμε στην επιφάνεια, να βρούμε τι ξεχωριστό κρύβεται μέσα μας. Δεν είναι τυχαίο που ο Θεός έχει δώσει διαφορετική νοημοσύνη στον κάθε άτομο. Είμαστε όλοι τόσο ίδιοι και ίσοι απέναντι Του, όμως και τόσο ανόμοιοι! Ξεχωριστά μάτια, αυτιά, χέρια, μυαλό…