Γελάνε τα σκοτάδια μου!
Η φύση, το Σύμπαν, ίσως και να επιλέξει να δρομολογήσει τα σκοτάδια μας με αβύσσους χαμόγελου, χωρίς να ξέρουμε αν υφίστανται και κατά πόσο! Το πεπρωμένο μας, ίσως έχει κληθεί να αποστομώσει το βίαιό μας παρελθόν και να θέλει να αποτιμήσει τις αξίες που μας πρέπουν και που άδικα κάποια στιγμή στη ζωή μας δεν διεκδικήσαμε. Μάταια να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ευτυχισμένες στιγμές, αν και οι ίδιες δεν είναι σε θέση να ‘ρθουν να μας ανταμώσουν και να γεμίσουμε τα κιτάπια μας με χαρά και ευχαρίστηση, με αισιοδοξία και γαλήνεμα του “είναι” μας! Επιδιώκοντας να αποποιηθούμε των ευθυνών μας, δεν κερδίζουμε τίποτα, παρά τη γελοιοποίησή μας στα μάτια των δικών μας και των παιδιών μας!
Εγωκεντρικοί καλπασμοί αυτοθαυμασμού και αυτοπροβολής, τείνουν να φράξουν ολοκληρωτικά τις κάνουλες εξώθησης δακρύων και λυγμών, στραγγίζοντας τις σκέψεις και σφουγγίζοντας τα πατώματα της κυριαρχίας, με τα λιτά και αγνά ενδύματα της καλοσύνης μας και της μεγαλοπρέπειας του χαρακτήρα μας. Αν καταφέρετε όλα αυτά και άλλα πολλά περισσότερα να τα κατευθύνετε σε δρομολόγια και πορείες άκρως αληθινές και ουσιώδεις, χωρίς κομπασμούς και περιαυτολογήσεις, να ξέρετε πως τα σκοτάδια σας θα λάμψουν και ένα παραπάνω μαζί μ’ όποιον τα φωταγωγεί, μ’ όποιαν τα φωτίζει! Ο δικός μου φωταγωγός, στέκει πάντα κυρίαρχος της λάμψης τους, με αποτέλεσμα τα σκοτάδια μου με το που πάνε να χάσουν την όποια τους λάμψη, να επαναπροσδιορίζεται ο ορισμός τους και να αναθερμαίνονται οι υφές τους!
Άννα Ζανιδάκη
