Εκείνοι που ξεπουλάνε την αγάπη για τριάντα αργύρια…

Άνθρωποι… κοινόχρηστοι άνθρωποι που λειτουργούν τα κορμιά τους ως φθηνά ξενοδοχεία και ταξί. Στους πολλούς «πελάτες» φαίνεται η επιτυχία τους. Στα σώματα που θα ξαπλώσουν στα δίχως μνήμη κρεβάτια τους. Στα δρομολόγια που θα κάνουν με τα βρώμικα αυτοκίνητά τους, μεταφέροντας πολλούς σαν εσένα με το ψέμα τους! Δεν μισθώνονται για τα λεφτά, δεν γίνεται η συναλλαγή από ανάγκη για την τσέπη. Για τα τριάντα αργύρια της προδοσίας γίνεται! Το ζητούμενό τους είναι η απόδειξη. Να φανεί ποιος είναι ο «αφέντης» στην αγάπη. Λες και έχει αφέντες η αγάπη. Ρώτα ένα παιδί για να μάθεις, πώς να αγαπάς! Με πάντα ανέκφραστο το πρόσωπό τους, σαν παίχτες του πόκερ, συνεχώς μπλοφάρουν μαζί σου. Δεν θα κερδίσεις ποτέ την παρτίδα, γιατί έχουν σημαδέψει την ψυχή σου. Είσαι άλλο ένα χαρτί της τράπουλάς τους. Ξέρουν πολύ καλά πώς να σε παίξουν. Και σε παίζουν!

Πίστεψες στην αρχή ότι ήρθε και σε βρήκε ο μικρός πρίγκηπας. Καλοπαιγμένος ρόλος! Πίσω από τον ρόλο, παραλογισμένα άτομα που από την ώρα που ξυπνάνε προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι καλοί, ευτυχισμένοι, πετυχημένοι. Στ’ αλήθεια κακομαθημένα παιδιά είναι, που φοράνε γραβάτες ή ακριβά τακούνια για την βιτρίνα τους. Κάθε πρωί κρατάνε και μπλέκουν τις κλωστές από τις ανθρώπινες μαριονέττες τους, χαμογελώντας ηδονικά. Πιόνι, στρατιώτης ή βασιλιάς, όλοι οι ρόλοι τους είναι εύκολοι. Ο πιο ύπουλος είναι του στρατιώτη. Εκεί είναι που σε ξεγελάνε ότι στέκονται ακριβώς δίπλα σου, στις μάχες που δίνεις. Τότε καταλαβαίνεις πόσο εξευτελίζεται το «μαζί». Ο βασιλιάς είχε κέφια και μεταμφιέστηκε σε στρατιώτη. Έκανε πλάκα σε εσένα που πίστευε για πιόνι. Μόνο για άνθρωπο δεν σε λογάριασε ποτέ.

Κάθε βράδυ, γυρνάνε στο σπίτι τους δήθεν χαρούμενοι. Στέκονται μπροστά στην κρεμάστρα που αφήνουν τις μάσκες τους, μια μόνο δεν φτάνει. Κάθονται στον καναπέ με συντροφιά την μοναξιά της ψυχής τους. Αρπάζουν το τηλέφωνο για να δώσουν πάλι ψέμα. Θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι ισχύει η κράτηση που έγινε στο ξενοδοχείο τους, ότι κάποιος «πελάτης» θα τους αγκαλιάσει. Τώρα αυτοί γίνονται θύματα της απάτης τους. Αρνούνται να δεχτούν ότι οι ψυχές ζεσταίνουν τις αγκαλιές και το χάδι. Αυτή την άρνηση πληρώνουν. Θα τη πληρώνουν αμετανόητα. Τα δάχτυλα εκτελεστικά όργανα είναι μόνο. Παγώνουν εύκολα όταν τελειώσει η ηδονή.

Σε κλειδώνουν τα χέρια σε μια αγκαλιά, μόνο όταν η αγάπη τα διατάξει. Οι απρόσωποι άνθρωποι δεν δέχονται διαταγές από την αγάπη. Προσπαθούν να την πληρώσουν με τα μικρά νομίσματα του εγωϊσμού, που κουβαλάνε. Η αγάπη δεν καταδέχεται τα τριάντα αργύρια που της δίνουν. «Τριάντα θα πληρώσεις» τους λέει η μοναξιά τους και σε αυτήν καταλήγει η είσπραξη από το ξενοδοχείο ή από το ταξί τους.

Υ.Γ. Ξενοδόχος του εαυτού σου να είσαι, σοφέρ στις βόλτες σου. Σαν να λέμε αφεντικό της ζωής σου!

Ειρήνη Μουμούρη