Μην αναρωτιέσαι γιατί άλλαξα, στη συμπεριφορά σου κρύβεται η απάντηση

Ξέρεις… ακόμη κι οι πιο υπομονετικοί άνθρωποι έχουν όρια. Ακόμη κι οι πιο καλόβολοι άνθρωποι, έχουν κόκκινες γραμμές. Ακόμη και οι πιο ήρεμοι άνθρωποι, έχουν συγκεκριμένα (ίσως πιο διευρυμένα, αλλά πάντα συγκεκριμένα) περιθώρια ανοχής. Ακόμη και οι άνθρωποι που επιλέγουν το “δεν πειράζει” ως απάντηση σε άκομψες, άσχημες ή προσβλητικές συμπεριφορές, κάποια στιγμή κοιτάζουν τις τσέπες τους και βλέπουν πως δεν έχουν άλλα, πως τους τελείωσαν. Και κάπου εκεί αρχίζουν ν’ αλλάζουν…

Αρχίζουν ν’ αλλάζουν, γιατί ξέρουν πως η αντοχή τους για ανοχή έφτασε στα όριά της. Αρχίζουν ν’ αλλάζουν, γιατί γνωρίζουν πως προσπάθησαν όσες φορές άντεχαν να εξηγήσουν και να δείξουν, ότι η συμπεριφορά σου έχει ξεπεράσει τα όρια. Αρχίζουν ν’ αλλάζουν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, έναν εαυτό που σου χάρισαν ολόκληρο, αλλά δεν σεβάστηκες…

Η καρδιά ξέρεις, είναι σαν το σπίτι μας. Την ανοίγουμε διάπλατα για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Τους καλοδεχόμαστε και τους βάζουμε να καθίσουν στους πιο άνετους καναπέδες μας, τους κερνάμε τα πιο πολύτιμα, τα πιο ακριβά κεράσματά μας. Τους φροντίζουμε και τους προσέχουμε. Κάποιοι απ’ τους “καλεσμένους” μας, σέβονται τη φιλοξενία μας, βγάζουν τα παπούτσια τους πριν μπουν και προσέχουν να μην λερώσουν, να μην δημιουργήσουν αναστάτωση. Κάποιοι άλλοι όμως, βλέπουν την ανοιχτή πόρτα ως ευκαιρία για πλιάτσικο. Δεν δείχνουν κανένα σεβασμό και φέρονται λες και βρίσκονται σε καφενείο. Βάζουν τα βρώμικα πόδια τους στο τραπεζάκι, πετούν αλόγιστα τα σκουπίδια τους κι ότι τους γυαλίσει, το οικειοποιούνται χωρίς δεύτερη σκέψη. Και κάπου εκεί, στέκεις στη μέση εσύ, να βλέπεις το χαμό και να αναρωτιέσαι αν ο “καλεσμένος” σου, θα αντιληφθεί κάποια στιγμή πού βρίσκεται και θα σταματήσει. Μένεις εκεί στη μέση κι αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έχει αυτοβούλως καταχωνιάσει στις τσέπες του, θα καταλάβει πως δεν του ανήκουν. Έχεις μια κρυφή ελπίδα πως το φιλότιμό του, θα τον κάνει να σταματήσει μόνος. Έχεις την ελπίδα πως θα αντιληφθεί τι λάθη κάνει και πόσο σε πληγώνει που δεν σε σέβεται. Μένεις εκεί στη μέση, μέχρι που αντιλαμβάνεσαι πως ο καλεσμένος σου είναι στην ουσία εισβολέας…

Εκείνη η στιγμή της συνειδητοποίησης, είναι η στιγμή που θ’ αρχίσεις ν’ αλλάζεις. Εκείνη η στιγμή που αρνείσαι να συνεχίσεις να ανέχεσαι το πλιάτσικο της καρδιάς σου. Αλλάζεις και σύντομα ο μέχρι πρότινος αγαπημένος καλεσμένος σου, βρίσκεται όρθιος στον προθάλαμο. Του αφήνεις όσα σου άρπαξε, ίσως με μια κρυφή ελπίδα κάποια στιγμή να αντιληφθεί τι έκανε κι όταν προσπαθήσει να ξαναμπεί στο σπίτι σου, να το κάνει με μεγαλύτερο σεβασμό, συνήθως όμως η στιγμή εκείνη που βλέπει πού βρίσκεται, είναι η στιγμή που αρχίζει να κατηγορεί εσένα. Εσένα, τον αφιλόξενο, τον άκαρδο, τον ψυχρό. Εσένα που δεν τον αγάπησες, δεν τον εκτίμησες και δεν τον σεβάστηκες… Γιατί εσύ θα φταις που δεν συνέχισες να είσαι ο ίδιος. Εσύ θα φταις που του έκλεισες την πόρτα. Εσύ θα φταις που άλλαξες.

Είναι αστείο το ότι κανείς όταν αλλάζεις, δεν αναρωτιέται πού μπορεί να έχει κάνει λάθος και φροντίζει να ρίχνει το φταίξιμο πάνω σου. Είναι αστείο πως κανείς δεν θα μπει στη διαδικασία να σκεφτεί πως ίσως εκείνος φταίει, για το ότι δεν είσαι πια το ίδιο φιλόξενος και ανοιχτός απέναντί του. Είναι αστείο που όλες οι αιτίες της αλλαγής που θα σκέφτεται, δεν θα περιλαμβάνουν το δικό του φέρσιμο…

Ξέρεις όμως, εκεί ακριβώς βρίσκεται η απάντηση. Γιατί αν άλλαξα απέναντί σου, στη συμπεριφορά σου κρύβονται οι λόγοι.

Κική Γιοβανοπούλου