Έρωτες με πράσινη βούλα

Κάποτε περπατούσαμε χέρι χέρι και κοιτούσαμε αγκαλιά τον ίδιο ουρανό ψάχνοντας για πεφταστέρια. Μα ήρθαν σύννεφα και τα έκρυψαν και δεν τα ‘δαμε ποτέ να πέφτουν. Ξέραμε όμως ότι είναι εκεί και νομίζαμε ότι αυτό αρκούσε. Έτσι η ευχή μου «να μείνουμε για πάντα μαζί» έπεφτε σε λάθος χρόνο. Και δεν έπιασε…

Τώρα κοιτάω την πράσινη βουλίτσα δίπλα στη φωτογραφία του προφίλ σου και χαίρομαι, γιατί λέω πως κοιτάμε κι οι δυο μας μια οθόνη ταυτόχρονα. Λες και η οθόνη είναι ο ουρανός μας! Κι αυτός πάλι όμως μας κρύβει τα «αστέρια». Γιατί δεν ξέρω πού είσαι, αν είσαι μόνος ή με παρέα, αν είσαι έξω ή στο σπίτι.

Κι έτσι περνάει η ώρα μου πια, ψάχνοντας την μικρή πράσινη βουλίτσα. Και έτσι περνάει η μέρα μου, σκορπίζοντας ευχές στην τύχη να σε είχα κοντά μου ξανά. Και έτσι άλλη μια φορά αυτές δεν πιάνουν… Το λες και κατάντια αυτό στις ανθρώπινες σχέσεις. Κρατάμε οθόνες αντί να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου. Χαμογελάμε με ανόητες δημοσιεύσεις που νομίζουμε ότι κάτι σημαίνουν, αντί να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μη χρειάζεται να λέμε κουβέντα.

Αυτό ήθελες; Εγώ όχι. Και δεν ξέρω πόσο καιρό θα εξακολουθώ να το κάνω. Με δεκανίκι η ζωή δεν βγαίνει μάτια μου. Η αγάπη δεν αρκείται στα τόσο λίγα. Αν δεν γυρίσεις σύντομα, θα μας προσπεράσει και θα χαθούμε για πάντα.

Γιατί το τρένο της αγάπης δεν περιμένει σε σταθμούς. Περνάει, σφυρίζει και όποιος προλάβει!

Μαντώ Κάραλη