Δεν με συγχωρώ για όλες τις φορές που συγχώρησα

Να συγχωρείς. Να δίνεις ευκαιρίες. Να κάνεις καμιά φορά τα στραβά μάτια. Να λες “δεν πειράζει”. Κι ας σε πειράζει…

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και ανέφικτο να τις διατηρήσεις αν δεν βάζεις κι εσύ λίγο νερό στο κρασί σου. Κανείς δεν είναι τέλειος εξάλλου. Καμιά φορά είναι καλύτερο να μην δίνεις σημασία σε καταστάσεις και λόγια, ποιος δεν έχει άλλωστε τις κακές του στιγμές; Καμία σχέση δεν μπορεί να κρατηθεί, αν και οι δυο κοιτούν με το μικροσκόπιο κάθε λέξη, κάθε κίνηση. Οφείλουμε να είμαστε ελαστικοί με τους γύρω μας κι ελπίζουμε να είναι και εκείνοι μαζί μας. Όλοι εξάλλου κάνουν λάθη…

Κι αν δεν μιλάμε για λάθη; Αν δεν μιλάμε για κακές στιγμές, αλλά για στοχευμένες κινήσεις; Αν δεν μιλάμε για λάθη, αλλά για επί σκοπού πρόκληση κακού; Αν δεν μιλάμε για άτυχες στιγμές, αλλά για κακία, πονηριά, ζήλια; Αξίζει πάντα να λέμε “δεν πειράζει” απλά για να μείνει κάποιος κοντά μας;

Καμιά φορά οι δεύτερες ευκαιρίες που δίνεις, είναι ένα ακόμη μαχαίρι στα χέρια του άλλου. Ένα μαχαίρι που πολλές φορές δεν διστάζει να στρίψει με μανία στην πληγή που ο ίδιος προκάλεσε. Η δεύτερη ευκαιρία που δίνεις, μπορεί να είναι ευκαιρία για τον άλλον να αποτελειώσει αυτό που ξεκίνησε απ’ την πρώτη φορά. Και ξέρεις, η πληγή που χτυπάς ξανά, ματώνει και πονάει περισσότερο απ’ την πρώτη…

Έχω συγχωρήσει κι έχει αγαλλιάσει η ψυχή μου. Μ’ έχουν συγχωρήσει κι έχει ηρεμήσει η συνείδησή μου, είναι όμως κι εκείνες οι φορές για τις οποίες δεν κατάφερα να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Εκείνες οι φορές που συγχώρησα ενώ δεν έπρεπε. Που δεν έπρεπε, γιατί έδωσα χώρο και χρόνο στον άλλον να συνεχίσει το “έργο” του. Γιατί ήμουν εγώ που έδωσα με τα ίδια μου τα χέρια το μαχαίρι πίσω. Ένα μαχαίρι που καρφώθηκε με ευκολία στην πλάτη μου. Ξανά. Δεν με συγχωρώ για εκείνες τις φορές που συγχώρησα…

Κική Γιοβανοπούλου