Κι έγιναν οι άνθρωποι αντικείμενα μιας χρήσης…

Θυμάμαι ιστορίες και γελάω… Δίπλα στην πηγή, με άφθονο νερό κι όμως συνωστιζόμασταν, έσπρωχνε ο ένας τον άλλον κι έπειτα βρεγμένοι γελούσαμε όλοι μαζί κι αγκαλιαζόμασταν. Σκηνικό λες και ξεπήδησε από ιταλική ταινία ‘60ς. Ή όταν παίζαμε κρυφτό και τρέχαμε να βρούμε τους υπόλοιπους κι αν κάποιος απ’ την παρέα πρόδιδε τον άλλον, δεν τον ξαναπαίζαμε. Τα παιδιά ξέρουν από δικαιοσύνη…

Με την ενηλικίωση, οι ιστορίες γίνονται γλυκόπικρες. Φιλίες που στήθηκαν λόγω συνθηκών, σχέσεις που το “για πάντα” σήμαινε μερικά βράδια, υποσχέσεις για επαγγελματική εξέλιξη που σκορπίστηκαν μόλις επιτεύχθηκε ο σκοπός κάποιου επιτήδειου…

Εμπειρίες σωρό, που με οδήγησαν στο ακλόνητο συμπέρασμα. Αν δεν επιτρέψω εγώ να με χρησιμοποιήσουν έστω και στο ελάχιστο, τότε χάνεται η δύναμή τους πάνω μου. Απλά εξαφανίζονται απ’ τη ζωή μου!

Στέλλα Σωτήρκου